“W bioelektronicznym ujęciu przyrody, “światło świadomości i światło życia to nie są metafory dla wyrażenia światłości wiekuistej, której życzymy umarłym. Światło nie jest depersonifikacja naszej istoty” 153. Włodzimierz Sedlak swoje odkrycie umieszcza w sferze nauki, a nie metafizyki. Dane bioelektroniki są wynikiem kwantowej analizy zjawisk życia, a nie a priori przyjętych założeń. Autor powiada, że nigdy nie przypuszczał, iż kwantowy świat, nieskończenie mały, tak go zbliży – i to właśnie pojęciowo – do Boga. Bioelektronika stała się dlań pomostem między nauką a wiarą, do którego doszedł on poprzez racjonalną analizę kwantowych zjawisk życia.

W koncepcji bioelektronicznej śmierć jest rozdarciem życia, kwantowego “szwu życia”, na który składają się procesy chemiczne i elektroniczne sprzężone kwantami światła. Jeśli większość tych kwantowych stanów zostanie zablokowana, ustają procesy chemiczne i elektroniczne, i zaczyna się “ciemna” śmierć. ,,Ostatnie kwanty wyemitowanego światła zbiera Bóg” – powiada Sedlak 154.

Śmierć nie jest unicestwieniem życia człowieka, ale wydobyciem z niego istotnej treści życia. Ludzkie życie ma pozostawić świetlistą smugę, którą Bóg identyfikuje jako osobniczą duszę. Z kolei życzenie wiekuistej światłości, dedykowane zmarłym, to po prostu pomnożenie światła ludzkiej duszy światłem Bożym, a więc nabranie przez fotony pochodzące od człowieka nieskończonego blasku. “Z przeznaczenia Bożego jestem twórcą i przetwórcą światła i zmierzam przez całe życie do Wiekuistej Światłości” powiada on 155.

O zmartwychwstaniu, poza przykładem Jezusa i tym, co sam o tym powiedział, nie wiadomo nic – stwierdza Sedlak. W kwestii tej wiadomo z przekazu biblijnego, że zmartwychwstali ludzie będą bardziej do aniołów podobni, odpadną doczesne wymagania, jak na przykład dopełnienie płci (nie będą się żenić, ani za mąż wychodzić). Sedlak wyciąga stąd wniosek dość zaskakujący, ale mający swoje podstawy w bioelektronicznej koncepcji życia. Uważa on bowiem, że “Cechy ciała Jezusowego po zmartwychwstaniu wydają się wskazywać na ciało uwielbiane według teologów, ciało jaśniejące.” 156. W terminologii bioelektronicznej chodziłoby więc o stan bioplazmy.

Warto po tych może kontrowersyjnych stronach przytoczyć pogląd Sedlaka o tym, że podział świata na fizyczny i metafizyczny nie jest podziałem dokonanym przez przyrodę, ale ze względu na kryteria poznawania . W dziedzinie zwanej metafizyką mieścić się mają wszystkie niewiadome, których wyjaśnić nie potrafi na razie fizyka. Uwzględniając wieczność byłej masy ożywionej, formułuje on niezwykle odważną koncepcję, wynikającą z założeń bioelektroniki. Zamiast rozpatrywać zmartwychwstanie w skali fizjologicznej – jego zdaniem błędnej- proponuje przejście do skali molekularnej, a przede wszystkim submolekularnej (bioelektronicznej). Zmartwychwstanie ma być naturalnym powrotem życia do materialnego nośnika, powrotem do życia sprzężonego z materią.

W teorii światła była mowa o jego genezie, nie mniej ważna jest także refleksja nad celem, kresem, do jakiego ono wiedzie. Uniwersalna Próżnia rodzi bowiem życiodajne światło , dalej zaś kurs nadany materii indywidualizuje się z ostatecznym kształtem helisy rozwojowej w kierunku Boga. Kierując się instynktem prawdy – jak zauważył Sedlak – od dawna nazywano życie światłem, Boga również światłem, a także myśl utożsamiano ze światłem. Człowiek przez całe życie zmierza do Wiekuistej Światłości, do połączenia swojego światła ze światłem Boga.

Światło człowieka wymaga dopełnienia, nie jest więc światłem, które jest całkowicie samowystarczalne. Światło człowieka niejako też wskazuje na Światło Boga. W ostateczności zaś, stwierdzał Sedlak, “Mam cichą nadzieję, że moja spersonifikowana fala ulegnie wchłonięciu przez nieskończoną falę Bożą…. Dopiero w Bogu można wszystko zrozumieć i odnaleźć siebie.” 157

Światło jest czynnikiem unifikującym i przebiega przez cały wszechświat, rozprzestrzeniając się wraz z jego powstaniem – najpierw od próżni poprzez wszechświat, życie, świadomość aż do samego Boga. “Światło ciągle coś <<mówi>> , o czymś informuje. Wszechświat nadaje swą depeszę światłem. Życie nadaje światłem, że coś się w biotycznej masie dokonuje, dlatego mogę tę masę nazwać żywą.” 158

Światło jest zarówno falą elektromagnetyczną w świecie fizycznym, jak i pierwszą kreacją Boga, a zarazem jego atrybutem. Sedlak mówi też, że światło jest życiodajnym Boskim odpryskiem, Jego nasieniem zawartym w każdej rzeczy. Jest to zbieżne z poglądami Plotyna, który w Enneadach powiadał, że światło jest śladem Jedna pozostawionym w rzeczach, wyłonionych w procesie emanacji. Światło pochodzi zatem od Boga i jest zarazem pierwiastkiem boskim obecnym we wszechświecie, a zarazem – zarówno w koncepcji Plotyna, jak i Sedlaka, wyznacza “drogę wstępującą “.

Katarzyna Kosowska-Hańderek