Homoelectronicus w obronie miłości
Porównanie księdza profesora Sedlaka i jego dzieła “Homo electronicus” z Yuvalem Noahem Hararim i jego “Homo deus” może być interesujące z kilku powodów.
Po pierwsze, obie książki dotyczą zagadnień związanych z przyszłością ludzkości i technologicznym postępem. “Homo electronicus” Sedlaka i “Homo deus” Harariego to analizy i przewidywania dotyczące wpływu technologii na nasze życie w przyszłości.
Po drugie, Sedlak i Harari potrafią podejść do tematu z różnych perspektyw. Sedlak, jako duchowny i naukowiec zwraca uwagę na etyczne i religijne aspekty postępu technologicznego i jego wpływu na ludzkie życie. Harari natomiast, jako historyk i filozof, skupia się na szerszych, społeczno-kulturowych implikacjach technologicznego postępu.
Po trzecie, styl pisania obu autorów jest inny. Sedlak posługuje się precyzyjnym, naukowym językiem, który może być bardziej wymagający dla niektórych czytelników. Harari natomiast używa bardziej przystępnego języka, który jest łatwiejszy do zrozumienia dla szerszej publiczności.
Mimo tych różnic, obaj autorzy zwracają uwagę na ważne kwestie związane z technologicznym postępem i jego wpływem na nasze życie, a ich książki są cennym wkładem do dyskusji na ten temat.
Istnieją znaczne różnice w podejściach Harariego i Sedlaka, zwłaszcza w odniesieniu do kwestii istnienia i przyszłości ludzkości. Harari postrzega siłę w sztucznej inteligencji i postępie technologicznym, który może przewyższyć ludzką inteligencję i zdominować naszą przyszłość. Z drugiej strony, Sedlak kładzie nacisk na istnienie nieśmiertelnej duszy, która nie jest ograniczona fizycznym ciałem, a składa się z substratów informacyjnych, które przetrwają po śmierci ciała.
Takie podejście Sedlaka do kwestii istnienia duszy i jej połączenia z technologią stanowi znaczną różnicę między nim a Hararim. W tym kontekście można powiedzieć, że stoją po skrajnych stronach, ponieważ mają zupełnie odmienne podejścia do tego, co czyni nas ludźmi i co nas czeka w przyszłości. Jednakże, ich poziom intelektualny jest podobny, a ich styl pisania różni się głównie w sposobie prezentacji swoich idei i argumentów.
Warto dodać, że obok teorii Sedlaka, prowadzone są badania w Systemie Wzajemnej Relacji Dagmary Olejarz (SWR DO), których celem jest udowodnienie słuszności teorii profesora. SWR DO skupia się na badaniu reakcji żywych organizmów w przestrzeni informacyjnej kwantowej, a przeprowadzone dowody mają na celu obalenie tezy o wyższości sztucznej inteligencji nad mocą miłości człowieka.
To podejście, które może mieć wpływ na debatę na temat roli technologii , sztucznej inteligencji oraz miłości w naszym życiu.
"Homoelectronicus in the defense of love"
A comparison of Father Professor Sedlak and his “Homoelectronicus” with Yuval Noah Harari and his “Homo Deus” could be interesting for several reasons.
Firstly, both books address issues related to the future of humanity and technological progress. “Homoelectronicus” by Sedlak and “Homo Deus” by Harari are analyses and predictions concerning the impact of technology on our lives in the future.
Secondly, Sedlak and Harari approach the topic from different perspectives. Sedlak, as a clergyman and scientist, draws attention to the ethical and religious aspects of technological progress and its impact on human life. Harari, on the other hand, as a historian and philosopher, focuses on broader socio-cultural implications of technological progress.
Thirdly, the writing style of both authors is different. Sedlak uses precise scientific language, which may be more demanding for some readers. Harari, on the other hand, uses more accessible language that is easier to understand for a wider audience.
Despite these differences, both authors draw attention to important issues related to technological progress and its impact on our lives, and their books are a valuable contribution to the discussion on this topic.
There are significant differences in the approaches of Harari and Sedlak, especially with regard to the issue of the existence and future of humanity. Harari sees power in artificial intelligence and technological progress, which may surpass human intelligence and dominate our future. On the other hand, Sedlak emphasizes the existence of an immortal soul, which is not limited by the physical body, and consists of informational substrates that will survive after the death of the body.
Such an approach by Sedlak to the issue of the existence of the soul and its connection to technology constitutes a significant difference between him and Harari. In this context, it can be said that they stand on opposite sides because they have completely different approaches to what makes us human and what awaits us in the future. However, their level of intellect is similar, and their writing style differs mainly in the way they present their ideas and arguments.
It is worth adding that in addition to Sedlak’s theory, research is being conducted in the System of Mutual Relationship of Dagmara Olejarz (SWR DO), aimed at proving the validity of the professor’s theory. SWR DO focuses on studying the reactions of living organisms in the quantum information space, and the evidence obtained is aimed at refuting the thesis of the superiority of artificial intelligence over the power of human love.
This approach may have an impact on the debate on the role of technology, artificial intelligence, and love in our lives.”
